Weg van mijn weg

In deze blog wordt ingegaan op ‘mijn weg’, de weg waarvan wij ten diepste weten dat dat onze juiste weg is. Daarnaast wordt gekeken naar ervaringen waardoor wij deze weg (soms) kunnen of moeten verlaten. In de titel staat weg van mijn weg, er kan evengoed weg naar mijn weg staan. Net als de andere blogs betreft dit een verkenning en is daarmee slechts een uitnodiging en wellicht inspiratie voor ieders eigen onderzoek.

Mijn weg

Het is natuurlijk verschillend wat we ervaren als ‘mijn weg’. Voor deze verkenning wordt hiervoor, vanuit mentaal-emotioneel-fysiek oogpunt, de volgende definitie gehanteerd: ‘ons diepe besef en het ervaren van in-balans-zijn, waarbij gevoelens van o.m. vertrouwen, verbondenheid, aanwezigheid en liefde worden ervaren, om van daaruit met voor- en tegenspoed te kunnen omgaan’.

Onbalans

Omdat het leven ons aangename en onaangename ervaringen biedt, ervaren we ons leven veelal afwisselend prettig en onprettig. Het is in ons leven een hele kunst om te kunnen omgaan met zowel de plussen als de minnen. Bij diep ingrijpende pijnlijke ervaringen raken we -hoe kan het ook anders- uit balans. Wanneer we uit balans zijn kunnen we echter ‘gevangen’ blijven in het pijnlijke waardoor zicht op onze weg verdwenen lijkt. We kunnen incidenteel, regelmatig of chronisch in onbalans zijn en zijn dan deels of geheel gevangen in het onaangename van de ervaring.

Incidenteel, regelmatig of chronisch

Diep ingrijpende pijnlijke ervaringen worden niet altijd zo bewust ervaren, vanwege de overweldigende ervaring worden zij nogal eens in ons onderbewustzijn opgeslagen. Dat is of was de beste manier om te kunnen doorgaan, blijkbaar was er onvoldoende steun om de ervaring te kunnen verwerken. Deze onbewust opgeslagen ervaringen, laten incidenteel of regelmatig van zich merken. Er zijn dan triggers die de oude ervaring aanraken, waardoor ons gehele systeem tijdelijk in de alarm stand komt. Is de onbalans er chronisch dan is er geen trigger nodig, ons systeem is continu gealarmeerd; in stress.

Deels of geheel

We hebben een lichaam dat ons wellicht meer ruimte biedt aan onze ervaringen dan we ons soms realiseren. Zo kan een pijnlijke schouder alle aandacht van ons vragen, terwijl de rest van ons lichaam het aangenaam heeft. Daar staat tegenover dat ons gehele lichaam stijf kan staan van de spanning en er ogenschijnlijk geen ontspannen plekjes zijn. Ook kan het zijn dat wij ons deels of geheel verlamd voelen. Bij een gedeeltelijke onbalans, kunnen we meestal nog manieren vinden om daar mee om te gaan, dit ontbreekt veelal bij een gehele onbalans.

Uitweg

Hoe benard onze situatie ook ervaren wordt, er is vrijwel altijd een uitweg, ook al ervaren we dat in dergelijke momenten niet. Het punt is, kunnen we onze balans, onze kracht; onze weg, weer hernemen? Kunnen we weer verbinding maken met onze gevoelens van vertrouwen, verbondenheid, aanwezigheid en liefde? Kunnen we vanuit deze verbinding weer meer balans ervaren, ondanks de tegenslag? Dat we dit niet altijd zomaar kunnen is onmiskenbaar, toch krabbelen we meestal wel weer op. Ook therapie helpt om weer op te krabbelen, door samen nieuwe (uit)wegen te verkennen en zo weer uit te komen op de eigen weg; mijn weg! Soms met slechts heel kleine stapjes.

Resumé

Dat we onze weg nogal eens vergeten, lijkt een zekerheid. Toch kan het geen kwaad om ons regelmatig te realiseren wanneer we vanuit ‘contact met onze eigen weg’ leven. Zo helpen we onszelf om in andere tijden met volhardend vertrouwen hier weer naar uit te kunnen kijken. Omgekeerd, wanneer we dit besef niet goed kennen, kan dit een stuk lastiger blijken. Graag wens ik ons allen dan ook het continue besef van onze eigen weg toe, ook al kunnen we daar niet altijd bij.